W lipcu i czerwcu pojawiły się dwa wyroki WSA, które w sentencji są bardzo podobne – pełna weryfikacja kontrahenta niebędącego polskim rezydentem podatkowym nie jest niezbędna niezależnie od wartości nabywanych usług.
W przypadku zakwalifikowania wynagrodzenia na gruncie umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zysków przedsiębiorstwa opodatkowanych w kraju rezydencji otrzymującego je nierezydenta, dla wypłat nieprzekraczających 2 mln złotych w trakcie roku podatkowego, płatnik jest uprawniony do niepobierania podatku u źródła w oparciu jedynie o certyfikat rezydencji, bez konieczności dalszej weryfikacji o której mowa w art. 28b ust. 4 pkt 4-6 ustawy o CIT (Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 czerwca 2020 r., sygn. III SA/Wa 2400/19).
Podobnie orzekł Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie (sygn. III SA/Wa 2264/19 wyrok z dnia 9 lipca 2020 r.). Jeśli wynagrodzenie z tytułu usług niematerialnych zostało zakwalifikowane na podstawy umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania jako zysk przedsiębiorstwa opodatkowany w kraju nierezydenta, płatnik będzie uprawniony do niepobrania podatku u źródła, bez konieczności przeprowadzania poszerzonej weryfikacji (w zakresie m.in. statusu odbiorcy jako rzeczywistego właściciela czy prowadzenia przez niego rzeczywistej działalności gospodarczej), jeżeli wartość wynagrodzenia wypłaconego na rzecz nierezydenta w danym roku podatkowym, nie przekroczyła kwoty 2.000.000 zł. Konieczność przeprowadzenia dodatkowej, poszerzonej weryfikacji, została przewidziana przez ustawodawcę w stosunku do tych wypłat, tylko i wyłącznie gdy przekraczają kwotę 2.000.000 zł na rzecz nierezydenta w danym roku podatkowym.
Jest to korzystne i rozsądne podejście sądów do stanowisk organów podatkowych, które nakładają obowiązek weryfikacji kontrahentów niezależnie od wartości wypłacanych wynagrodzeń za usługi. Miejmy nadzieję, ze te stanowiska będą wytyczną dla organów podatkowych.
